Fino

  Kiam Elli rekonsciighis, shi ekvidis proksime novan dometon, kiun konstruis shia patro anstatau la furgono forportita de la uragano.
  La patrino mire rigardis shin desur la peroneto, kaj de bruta korto kuris la patro, fervore svinganta manojn.
  Elli jetis sin al ili kaj rimarkis, ke sur shiaj piedoj estas nur shtrumpoj: la magiaj shuetoj malaperis dum lasta, tria pasho de la knabino. Sed Elli ne bedauris pri ili: ja en Kanzaso ne estas loko por mirakloj. Shi trafis sur la manojn de patrino, kiu kisis kaj aspergis per larmoj la mildan vizaghon de Elli.
  - Chu vi falis de la chielo al ni, mia etulino?
  - Ho, mi estis en Magia Lando de Gudvin, - simple respondis la knabino. - Sed mi konstante memoris pri vi... kaj... chu vi vizitis, pachjo, foiron?
  - Do kion vi parolas, Elli, - respondis li kun rido kaj ploro.- Pri kia foiro ni povis pensi, kiam ni opiniis, ke vi estas morta, kaj ege malghojis pri vi!
  Kelkaj tagoj pasis dum senchesaj rakontoj de Elli pri la mirakla regno de Gudvin kaj pri shiaj fidelaj amikoj - Sagha Timigulo, Bonkora Hakisto, Kuragha Leono.
  Totochjo cheestis dum chi tiuj rakontoj. Li ne povis konfirmi per vortoj ilian veron, char post la reveno en Kanzason li perdis parolkapablon, sed lia vosteto elokvente parolis anstatau la lango.
  Estas superflue mencii, ke la batalo kontrau la najbara Hektoro okazis vespere tuj post la reveno de Totochjo el Magia Lando. La batalo finighis nule, kaj la rivaloj tiel ekestimis unu la alian, ke farighis nedisigeblaj amikoj, kaj poste atakis chirkauajn hundojn nur kune.
  Farmisto Ghon veturis en apudan urbon al foiro kaj kondukis la knabinon en cirkon. Tie Elli subite renkontis Gehjms Gudvin, kaj reciproka ghojo estis senlima.

Заключение

Когда Элли опомнилась, она увидела невдалеке новый домик, поставленный ее отцом вместо фургона, унесенного ураганом. Мать в изумлении смотрела на нее с крыльца, а со скотного двора бежал отец, отчаянно размахивая руками. Элли бросилась к ним и заметила, что она в одних чулках: волшебные башмачки потерялись во время, последнего, третьего шага девочки. Но Элли не пожалела о них: ведь в Канзасе нет места чудесному. Она очутилась на руках у матери и та осыпала поцелуями и обливала слезами кроткое недоумевающее личико Элли.
- Уж не с неба ли ты вернулась к нам, моя крошка?
- О, я была в Волшебной стране Гудвина, - просто ответила девочка. - Но я все время думала о вас... и... ездил ли ты, папочка, на ярмарку?
- Ну что ты, Элли, - ответил тот со смехом и слезами. - До ярмарки ли нам тут было, когда мы считали тебя погибшей и страшно горевали о тебе!
Несколько дней прошло в беспрерывных рассказах Элли об удивительной стране Гудвина, о верных друзьях - мудром Страшиле, добром Дровосеке, смелом Льве. Тотошка присутствовал при этих рассказах. Он не мог подтвердить словами их справедливость, так как, вернувшись в Канзас, потерял дар речи, но его хвостик красноречиво говорил вместо языка.
Излишне говорить, что бой с соседским Гектором произошел в первый же вечер после возвращения Тотошки из Волшебной страны. Битва окончилась вничью и противники почувствовали такое сильное уважение друг к другу, что стали неразлучными друзьями, и с тех пор делали набеги на окрестных собак только вместе.
Фермер Джон поехал в соседний городок на ярмарку и повел девочку в цирк. Там Элли неожиданно встретила Джеймса Гудвина и взаимной радости не было конца.

<< >>