Chapitro 15

La songho de Nikanoro Ivanich

Sendube, la leganto jam divenis, ke la rughvizagha dikulo lokita en la chambron n-ro 119 de la kliniko estis Nikanoro Ivanich Nudokrudov.

Tamen ne rekta estis lia vojo al profesoro Stravinskij: antaue li kelkan tempon restadis en alia loko.

Pri tiu alia loko la memoro de Nudokrudov retenis malmulton. Memorighis nur skribotablo, shranko kaj sofo.

Tie kun Nikanoro Ivanich, kies vidado iel konfuzighis pro la sangoalfluo kaj anim'ekscito, oni havis interparolon; sed la interparolo rezultis stranga, konfuza, au pli ghuste, tute ne rezultis.

La unua demando al li farita estis chi tiu:

- Chu vi estas Nikanoro Ivanich Nudokrudov, prezidanto de la komitato de la domo n-ro 302-bis, strato Sadovaja?

Responde Nudokrudov eksplodis per timiga ridego kaj diris lauvorte jenon:

- Nikanoro mi estas, certe Nikanoro! Sed kia, je l' kukolo, mi estas prezidanto?

- Kion vi volas diri? - oni lin demandis kuntirante la brovojn.

- Tion, - li respondis, - ke la vera prezidanto tuj devis konstati, ke li estas demono! Ja kiel li aspektis! La nazumo fendita ... vestita per chifonajhoj... Kiel li povus esti interpretisto de alilandano?

- Pri kiu vi parolas? - oni demandis.

- Kerubjev! - ekkriis Nikanoro Ivanich, - instalis sin che ni en la kvindeka apartamento! Skribu: Kerubjev. Necesas tuj lin kapti! Skribu: la sesa enirejo, tie li estas.

- Kiel la valuton vi akiris? - oni lin demandis per kore intima tono.

- La Dio vera, la Dio chiopova, - ekparolis Nudokrudov, - chion Li vidas, kaj jen mi havas kion mi meritas. Mia mano neniam ghin tushis, kaj ne sciis mi, kia ghi estas, tiu valuto! La Sinjoro min punas pro mia abomenindajho, - emocie daurigis Nikanoro Ivanich, jen malbutonante sian chemizon, jen ghin rebutonante, jen sin krucosignante, - mi prenis subachetojn! Jes, mi prenadis, sed en nia mono Sovetia! Aranghadis kontrau mono domicilregistradon, mi ne negas, fojfoje mi tion faris. Ankau Prolejhnev, nia sekretario, estas ruza artifikulo, kaj mi diru malkashe, chiuj estraranoj estas shtelistoj. Sed valuton mi neniam prenis!

Petite ne stultumi sed rakonti, kiamaniere la dolaroj trafis en la ventoltruon, Nudokrudov sin metis sur la genuojn kaj shanchelighis malfermante la bushon, kvazau por engluti pecon de la shake kvadratita pargeto.

- Teron mi pretas manghi, - li blekis, - por pruvi, ke mi ne prenis valuton! Sed Kerubjev, li estas diablo.

Chia pacienco havas siajn limojn, kaj de trans la tablo oni levis la tonon, komprenigante al Nikanoro Ivanich, ke jam tempas paroli homlingve.

Chi tiam la chambron plenigis sovagha mughego de la admonato, salte sin surpiediginta:

- Jen li estas! Jen malantau la shranko! Jen li rikanachas! Lia nazumo ... Kaptu lin! Aspergigu la ejon!

La sango forfluis de la vizagho de Nudokrudov, tremante per sia tuta korpo li krucosignadis la aeron, sin jhetadis al la pordo kaj reen, ekkantis preghon kaj finfine falis en senesperan galimatiadon.

Ighis perfekte klara, ke Nikanoro Ivanich absolute ne taugas por ech malpleja interparolo. Oni lin forkondukis, lokis en apartan chambron, kie li iom kvietighis kaj nur preghadis singultante.

Certe, oni veturis al Sadovaja, kaj la apartamenton n-ro 50 oni vizitis. Sed nenia Kerubjev estis trovita, kaj neniu en la domo konis au vidis personon tiele nomatan. La apartamento, kie loghis la mortinto Berlioz kaj la al Jalto forveturinta Latronov, estis senhoma, kaj en la kabineto sur la shrankoj pace pendis de neniu difektitaj sigelajhoj. Kun tiu konstato oni forveturis de Sadovaja, cetere, kunpreninte la perpleksan kaj deprimitan sekretarion de la domestraro Prolejhnev.

Vespere oni transportis Nudokrudovon en la klinikon de Stravinskij. Li estis tiom ekscitita, ke oni devis fari al li injekton lau recepto de Stravinskij, kaj nur post la noktomezo Nikanoro Ivanich endormighis en la chambro 119-a, kvankam iam kaj iam li eligadis doloran mughon sufokan.

Tamen post kelka tempo lia dormo ighis pli kvieta. Li chesis sin turnadi kaj ghemi, spiris facile kaj egale, do oni lasis lin sola.

Tiam lin vizitis songho, kies bazo, sendube, estis liaj hodiauaj travivajhoj. Komence li songhis, ke iaj homoj kun ora trumpeto en la mano kondukas lin, kaj ech tre solene, al granda pordo lakita. Ke veninte che la pordon la akompanantoj ludis al Nikanoro Ivanich salutan fanfaron, post kio resonanta baso gaje diris de la chielo:

- Bonvenon, Nikanoro Ivanich! Liveru la valuton.

Nudokrudov ekmiregis kaj vidis super si nigran lautparolilon.

Poste li subite trovighis en teatra spektejo, kie de sub la orizita plafono radiis kristalaj lustroj kaj che la muroj helis barokbranchaj lumiloj. Chio estis kiel konvenas en dimensie negranda sed tre richa teatro: scenejo, kies kuntirita karmezina kurteno estis stele prisemita je figurajhoj de pligrandigitaj dekrublaj ormoneroj; suflorkesto; ech publiko.

Surprizis Nudokrudovon tio, ke la tuta publiko apartenis al unu sama sekso: estis nur viroj, kaj - kuriozajho! - chiu havis barbon. Krome, ech pli mirinde, en la spektejo malestis seghoj, kaj la tuta publiko sidis sur la pargeto, bonege vaksita kaj tre glitiga.

Ghenite en la nova kaj multnombra societo, Nudokrudov kelkan tempon staris perpleksa, poste sekvis la gheneralan ekzemplon kaj turkmaniere sin sidigis sur la planko, trovinte lokon inter fortika barbulo rufa kaj alia civitano, pala kaj delonge nerazita. En la publiko neniu atentis la novan spektanton.

Audighis milda tintado de sonorileto, la lumo en la spektejo estingighis, kaj la kurteno disighis aperigante sur la prilumata scenejo brakseghon, tableton sur kiu staris la ora sonorileto, kaj fundokurtenon el nigra dika veluro.

El la kuliso venis artisto en smokingo, glate razita, dislime kombita, kun tre agrablaj vizaghotrajtoj. La publiko pliviglighis, chiuj kapoj turnighis al la scenejo. La artisto pashis al la suflorkesto kaj frotis la manojn.

- Plu chi tie, chu? - li demandis per velura baritono, ridetante al la spektantaro.

- Chi tie, - hhore respondis al li el la spektejo tenoroj kaj basoj.

- Hm ... - mediteme diris la artisto, - mirinde, ke tio vin ankorau ne tuttedis! La normalaj homoj nun, pasante sur la stratoj, ghuas la varmon de la printempa suno, dum vi kauras chi tie en la sufoka salono! Chu vere tiom interesa estas la programo? Nu, chiu havas sian preferon, - filozofie konkludis la artisto.

Shanghinte la tembron kaj la intonaciojn de sia vocho li gaje kaj sonore anoncis:

- Do, nia sekva programero: Nikanoro Ivanich Nudokrudov, prezidanto de domkomitato kaj estro de dieta manghejo. Ni petas vin, Nikanoro Ivanich!

La publiko respondis per ghenerala aplaudo. Nudokrudov, surprizite, elorbitigis la okulojn, sed la anoncisto, sin shirmante per la mano kontrau la lumo de la scenejlamparo, rigarde trovis lin inter la sidantoj kaj karesmiene vokis lin per fingrogesto sur la scenejon. Post unu momento Nudokrudov staris apud la artisto sen scii, kiel li tien venis. Shprucante en liajn okulojn de malsupre kaj de antaue, la lumo de diverskoloraj lampoj dronigis en la ombro la spektejon kaj la publikon.

- Do, kara Nikanoro Ivanich, donu al ni ekzemplon, - varme diris la juna artisto, - kaj liveru la valuton.

Estighis silento. Nudokrudov pauzis por ekspiri kaj mallaute diris:

- Je Dio mi jhuras, ke ...

Sed antau ol li findiris, la tuta spektejo eksplodis per indignaj krioj. Nikanoro Ivanich embarasite eksilentis.

- Se mi bone vin komprenis, - ekparolis la kondukanto de la programo, - vi volis jhuri je Dio, ke vi ne havas valuton, chu? - Kompateme li rigardis al Nudokrudov.

- Ghuste tiel, mi ne havas, - respondis tiu.

- Bone, - diris la artisto, - nun pardonu sentaktan demandon, sed kion ni pensu pri la kvarcent dolaroj, trovitaj en la necesejo de la apartamento, kies solaj posedantoj estas vi kaj via edzino?

- Magiaj dolaroj! - evidente ironie iu diris en la malhela spektejo.

- Ghuste tiel, magiaj, - nekuraghe respondis Nudokrudov sen montri tute klare, al kiu li parolas, chu al la artisto, chu en la malhelan spektejon. Li klarigis: - Tio estis la malsankta potenco, la kvadratita interpretisto ilin shtelmetis.

Denove la spektejo indignite ekblekis. Kiam ghi resilentighis, la artisto diris:

- Jen kiajn fabelojn Lafontenajn mi devas auskulti! Oni shtelmetis al li kvarcent dolarojn! Ni chiujn demandu - ja chi tie vi chiuj estas valutistoj - do, kiel fakulojn mi vin demandas: chu la afero estas pensebla?

- Ni ne estas valutistoj, - dise eksonis ofenditaj vochoj el la spektejo, - sed la afero estas nepensebla.

- Mi tute samopinias, - firme diris la artisto, - kaj plu vin demandas: kion oni kutimas shtelmeti?

- Infanon! - kriis iu el la spektejo.

- Absolute ghuste, - jesis la programkondukanto, - oni shtelmetas forlasatan infanon, anoniman leteron, propagandilon, inferan mashinon, sennombran aron de ajnajhoj, sed kvarcent dolarojn neniu shtelmetus, char tia idioto ne ekzistas en la naturo, - kaj, sin turninte al Nudokrudov, la artisto aldonis riproche kaj malgaje: - vi min chagrenis, Nikanoro Ivanich! Je vi mi esperis. Do, nia programcro fiaskis.

La spektejo per fajfo esprimis al Nudokrudov sian malaprobon.

- Valutisto li estas! - oni kriadis. - Pro tiaj, kiel li, suferas ni senkulpuloj!

- Ne insultu lin, - milde diris la anoncisto, - li pentos! - Kaj, levinte al Nudokrudov siajn larmoplenajn bluajn okulojn li aldonis: - Bone, Nikanoro Ivanich, reiru sur vian lokon!

Post kio la artisto tintis per la sonorileto kaj laute anoncis:

- Interakto, kanajloj!

Tute konsternite de tiu, de li neniel atendita, partopreno en teatra programo, Nikanoro Ivanich retrovighis sur sia loko sur la pargeto. Nun li songhis, ke la spektejo sinkis en plenan mallumon kaj sur la muroj fajre ekhelis la rughaj literoj: «Liveru la valuton!» Poste la kurteno remalfermighis kaj la anoncisto invitis:

- Mi petas, ke Sergio Gerardovich Dunchill venu sur la scenejon.

Dunchill montrighis dignoplena sed delonge malzorgata viro, kiu povus aghi kvindek jarojn.

- Sergio Gerardovich, - diris al li la anoncisto, - jam ses semajnojn vi sidas chi tie, obstine rifuzante liveri la reston de via valuto, kiun la lando tiom bezonas, dum por vi ghi estas tute senutila, kaj tamen vi plu malcedas. Vi estas kultura homo, bonege chion chi komprenas, kaj tamen vi malvolas fari al mi tiun komplezon.

- Bedaurinde, mi nenion povas fari, char plian valuton mi ne havas, - trankvile respondis Dunchill.

- Almenau, chu vi havas briliantojn? - demandis la artisto.

- Ankau briliantojn mi ne havas.

La artisto mallevis la kapon, enpensighis, poste kunfrapis la manojn. El la kuliso venis sur la scenejon mez'agha sinjorino, vestita laumode, tio estas surhavanta senkoluman mantelon kaj malgrandegan chapeleton. Shi shajnis maltrankvila, sed Dunchill shin rigardis sen ech brovon moveti.

- Kiu estas tiu sinjorino? - lin demandis la programkondukanto.

- Shi estas mia edzino, - digne respondis Dunchill kaj rigardis al la longa kolo de la sinjorino kun kelka maldeziro.

- Mi malkvietigis vin, madame Dunchill, - diris al shi la artisto, - jen por kiu afero: ni volus vin demandi, chu via edzo ankorau havas valuton?

- La antauan fojon li chion fordonis, - emocie respondis Mme Dunchill.

- Ah ha, - diris la artisto, - nu, se tiel estas, do, bone. Se Sergio Gerardovich chion liveris, ni tuj devas lin adiaui, ja kion ankorau oni faru? Se vi tion deziras, Sergio Gerardovich, vi povas forlasi la teatron, - kaj la artisto faris majestan geston.

Trankvile kaj digne Dunchill sin turnis kaj iris al la kuliso.

- Unu minuton! - haltigis lin la anoncisto, - permesu prezenti al vi nian adiauan programeron, - kaj li ankorau unu fojon kunfrapis la manojn.

La nigra fundokurteno disighis lasante veni sur la scenejon junan belulinon en bala robo. En la manoj shi tenis oran pleteton sur kiu kushis dika pako chirkauligita per bombonuja rubando, kaj brilianta koliero disjhetanta bluajn, flavajn kaj rughajn flamojn.

Dunchill faris pashon malantauen, lia vizagho palighis. La spektejo retenis la spiron.

- Dek ok mil dolarojn kaj kolieron valoran je kvardekmil oraj rubloj, - solene anoncis la artisto, - tenis Sergio Gerardovich en la urbo Hharkovo en la loghejo de sia amdonantino Ida Herkulanovna Wors, kiun ni havas la plezuron vidi antau ni kaj kiu afable helpis malkovri tiun trezoron senprezan, sed senutilan en la manoj de privatulo. Grandan dankon, Ida Herkulanovna,

La belulino ridetis; ekbrilis shiaj dentoj kaj movighetis la longaj kaj densaj okulharoj.

- Koncerne vin, - la artisto sin turnis al Dunchill, - sub via dignoplena masko sin kashas avida araneo, notora deloganto kaj mensogulo. Dum tiuj ses semajnoj via stulta obstino morte tedis chiujn. Nun iru hejmen, kaj la infero, kiun aranghos por vi via edzino, estu via puno.

Dunchill shancelighis kaj shajnis falonta, sed ies kompatemaj manoj lin subtenis. La antaua kurteno fermighis kaj kashis chiujn estantajn sur la scenejo.

Furiozaj aplaudoj skuis la teatron, tiel, ke al Nudokrudov shajnis, ke la lustrobriloj komencis tremeti. Kiam la antaua nigra kurteno remalfermighis, sur la scenejo estis neniu krom la artisto. Li ricevis duan aplaudosalvon, danke sin klinis kaj diris:

- En la persono de tiu Dunchill vi vidis elpashi en nia programo tipan azenon. Ja hierau mi havis jam la plezuron rimarkigi al vi, ke sekreta retenado de valuto estas sensenca. Neniam kaj neniel vi povos ghin uzi, pri tio vi ne dubu. Konsideru ekzemple tiun Dunchill. Li estas eminente salajrata kaj nenio al li mankas. Li havas bonegan loghejon, edzinon kaj tre lindan amdonantinon. Kaj tamen! Anstatau vivi trankvile kaj pace, sen zorgoj, liverinte sian valuton kaj la juvelojn, tiu akirema shtipkapulo tamen atingis publikan senmaskigon kaj por la deserto, gravegan familian malagrablajhon. Do, kiu liveras? Chu neniu? Nu, se estas tiel, tiam nia sekva programero: nia speciala invitito aktoro Dibochadov, la konata talentulo drama, deklamos fragmentojn el La avara kavaliro de la poeto Pushkin.

La anoncita Dibochadov ne lasis onin lin atendi. Li estis belstatura kaj karnodika, glate razita viro surhavanta frakon kaj blankan kravaton. Sen ajna antauparolo li aranghis malserenan mienon, kuntiris la brovojn kaj ekparolis per nenatura vocho, jhetante oblikvajn rigardojn sur la oran sonorileton:

- Kiel atendas juna frivolulo Kun friponin' malchasta rendevuon ...

Kaj Dibochadov rakontis pri si multe da fiajhoj. Nudokrudov audis lin konfesi, ke iu malfelicha vidvino, ploregante sub la pluvo, staris antau li sur la genuoj, sed ne sukcesis tushi la malmolan koron de la aktoro. Antau sia songho Nikanoro Ivanich konis absolute nenion el la verkoj de la poeto Pushkin, sed lin mem li konis bonege, kaj chiun tagon li plurfoje prononcis frazojn tiaspecajn: «Chu Pushkin pripagos vian loghadon?» au «La lampon en la shtuparejo vershajne Pushkin elshraubis, chu?», «Chu Pushkin achetu la mazuton?»

Nun, audante unu el liaj verkoj, Nikanoro Ivanich malgajighis. Li imagis la virinon genui sub la pluvo kun siaj georfoj, kaj nevole pensis: «Tamen kia fiulo estas tiu Dibochadov!»

Dume tiu, ankorau lautigante sian vochon, plu pentoparoladis, kaj tute konfuzis Nudokrudovon, char subite li komencis paroli al iu, kiu sur la scencjo malestis, mem anstatau li al si respondadis, kaj super chio sin titolis jen duka moshto, jen barono, jen patro, jen filo, jen vi, jen ci.

Nikanoro Ivanich komprenis nur tion, ke mortis la aktoro malbonan morton, kriinte: «Shlosil'! Slosiloj miaj!», falinte post tio sur la plankon, stertorante kaj delikate shirtirante sian kravaton.

Finmortinte, Dibochadov sin relevis, forskuis la polvon de sia frakpantalono, sin klinis false ridetante kaj foriris akompanate per magraj aplaudoj. Kaj la anoncisto diris tiel:

- En la eminenta plenumo de la aktoro Dibochadov ni kune jhus audis La avaran kavaliron. Tiu kavaliro esperis, ke de chie al li kuros facilmovaj nimfoj kaj okazos multe da similaj agrablajhoj. Tamen, kiel vi vidis, nenio tia okazis, neniaj nimfoj alkuris, ne ricevis li la tributon de la muzoj nek palacon konstruigis, sed tute male, li finis tre ache, krevis je apopleksio kiel hundo sur sia shrankokcsto plena je valuto kaj juvelshtonoj. Mi vin avertas, ke ankau vi spertos ion similan, au ech pli malbonan, se vi ne liveros vian valuton!

Chu la poezio de Pushkin tiel efikis, chu la proza parolado de la anoncisto, chiukaze el la spektejo subite audighis timida vocho:

- Mi liveras valuton.

- Bonvenon sur la scenejon, mi petas! - ghentile invitis la anoncisto, per strecha serchorigardo penante penetri la malhelon de la spektejo.

Al li elvenis malalta civitano blonda; la aspekto de lia vizagho supozigis, ke li ne razis sin almenau tri semajnojn.

- Mi pardonpetas, kiu estas via familinomo? - demandis la artisto.

- Kanavkin, Nikolao, - timide respondis la veninto.

- Ah! Tre agrable, civitano Kanavkin. Do?

- Mi liveras, - diris Kanavkin mallaute.

- Kiom?

- Mil dolarojn kaj dudek ordekojn.

- Brave! Chu chion, kion vi havas?

La artisto fiksis sian rigardon rekte en la okulojn de Kanavkin, kaj Nudokrudov ech havis la impreson, ke el liaj okuloj shprucis radioj, penetrintaj civitanon Kanavkin trae, kvazau iks-radioj. La spektantoj retenis la spiron.

- Mi kredas! - finfine ekkriis la artisto, estingante sian rigardon, - mi kredas al vi! Tiuj okuloj ne mensogas. Ja kiom da fojoj mi parolis al vi pri via precipa eraro: vi subtaksas la gravecon de la homaj okuloj. Komprenu, ke la lango povas kashi la veron, la okuloj - neniam! Oni faras al vi subitan demandon, vi ech ne ektremetas, tuj retrovas la memregadon kaj jam scias kion vi diru por kashi la veron, vi parolas tre kredeble kaj neniu trajto movighetas sur via vizagho, sed, ho ve, la vero, perturbite de la demando, malmergighas de la fundo de via animo, por unu momento lasas sin vidi en viaj okuloj, kaj chio finitas. Ghi estas rimarkita, kaj vi, kaptita!

Prononcinte, kaj tre arde, tiun tre konvinkan oratorajhon, la artisto tenere demandis Kanavkinon:

- Kie estas la kashejo?

- Che mia onklino Porohovnikova, strato Prechistenka ...

- Ah! Tio estas ... atendu ... che Klaudia Ilinichna, chu?

- Jes.

- Ah jes, jes, jes! Malgranda palaceto, chu? Kontraue estas ghardeno? Certe, certe, mi konas. Do, kien vi ilin shovis?

- En la kelo, en skatolo de kakao «Einem>...

La artisto eksvingis la manojn.

- Chu vi vidis ion similan? - li ekkriis afliktite. Sed ili tie malseketighos kaj shimos! Chu imageblas, ke ni povus lasi la valuton konfidita al tiaj homoj? Chu? Absolute kiel infanoj, mi jhuras!

Konscia pri la puninda frivolo de sia absurda misago, Kanavkin kulpamiene mallevis sian hirtan kapon.

- La mono, - daurigis la artisto, - estas konservenda en la shtata banko, en spcciala ejo, seka kaj bone gardata, sed neniel en onklina kelo, kie, ekzemple, ghin povus difekti la ratoj! Vere, hontu, Kanavkin, vi estas ja adolto!

Tute konfuzite Kanavkin skrapadis per la fingro la randon de sia jako.

- Nu, bone, - mildighis la artisto, - ni forgesu tion ... - kaj subite li aldonis: - Ah, ankorau unu afero: por shpari la veturojn de la shtata automobilo ... la onklino mem, ja ankau shi havas ion, chu?

Kanavkin, kiu neniel atendis tian turnon, ekskuighis, kaj en la teatro estighis silento.

- Ahh, Kanavkin! - diris la anoncisto per tono de amika riprocho. - Malgrau tio, ke mi kredis al li kaj lin laudis, nu, jen li subite paneas! Sed tio estas stultajho, Kanavkin! Ja jhus mi parolis pri la okuloj. Chiuj ja vidas, ke shi havas. Do, kial vi nin turmentas?

- Jes, shi havas! - audace kriis Kanavkin.

- Brave! - kriis la anoncisto.

- Brave! - terure blekegis la publiko.

Kiam chio kvietighis, la anoncisto gratulis Kanavkinon, premis lian manon, proponis, ke oni veturigu lin en la urbon hejmen per automobilo, kaj ordonis al iu en la kuliso, ke tiu sama veturilo vizitu la onklinon por inviti shin al la programo en la inan teatron.

- Mi ankorau volis vin demandi: chu la onklino menciis, kie shi tenas la siajn? - la anoncisto sin turnis al Kanavkin, afable prezentante al li cigaredon kaj brulantan alumeton. Tiu ekfumis kaj melankolie ridetis.

- Mi kredas, mi kredas, - suspiris la artisto, - la maljuna avarulinacho ne nur al sia nevo - ech al la diablo shi tion ne konfidus. Nu, tamen ni provu veki en shi homajn sentojn. Kiu scias? Eble ne chiuj kordoj forputris en shia uzurista fi-animo. Cion bonan, Kanavkin!

Kaj la felicha Kanavkin forveturis. La artisto demandis, chu ankorau iuj deziras liveri sian valuton, sed la publiko respondis per silento.

- Stranguloj, je mia honorvorto! -diris la artisto levetinte la shultrojn, kaj la kurteno lin shirmis.

La lampoj estingighis, kelkan tempon estis mallumo kaj de fore en ghin venis nervoza tenoro, kiu kantis:

Amase kushas tie or', nur min atendas la trezor'!

Poste de ie dufoje audighis malproksimaj aplaudoj.

- En la ina teatro iu sinjorinjo liveras sian valuton, - subite ekparolis la rufbarba najbaro de Nikanoro Ivanich kaj, suspirinte, li aldonis: - Ahh, se mi povus esti trankvila pri miaj anseroj! Mi, kara homo, havas batal-anserojn en Lianozovo. Sen mi, mi timas, ili forkrevos. La ansero, ghi estas birdo batalema, delikata, ghi bezonas prizorgon ... Ahh, se ne temus pri la anseroj! Ja per Pushkin oni min ne priruzus, - kaj li denove suspiris.

Chi tiam la spektejon plenigis hela lumo, kaj Nudokrudov songhis, ke el chiuj pordoj shutighis blankchapelaj kuiristoj, chiu kun cherpilo en la mano. Kuirknaboj enportis tinon plenan je supo kaj pletegon sharghitan je distranchita sekala pano. La spektantoj pliviglighis. La gajaj kuiristoj klopodadis inter la teatruloj, disvershadis la supon en la bovlojn kaj distribuis la panon.

- Manghu, knabegoj, - kriis la kuiristoj, - kaj liveru la valuton! Kial vi sidij chi tie? Jen granda ghuo, sorbadi tiun atriposupachon! Revenu hejmen, bone drinku, almanghetu - agrable!

- Ekzemple vi, patro, nu kial vi restas enshlosite chi tie? - dika kuiristo kun frambokolora nuko demandis rekte Nudokrudovon, prezentante al li bovlon plenan je likvajho, en kiu solece flosis peceto de brasikfolio.

- Sed nenion mi havas, nenion! - per terura vocho kriis Nikanoro Ivanich, - chu vi komprenas, nenion!

- Chu nenion? - per timiga baso mughis la kuiristo, - nenion, chu? - li redemandis per milda ina vocho, - nenion, nenion, - li trankvilige murmuris shanghighante en la vickuracistinon Praskovja Fjodorovna.

Shi delikate skuetis la shultron de Nudokrudov, kiu ghemis en sia dormo. Tiam aerdisighis la kuiristoj kaj disfalis la teatro kun la kurteno. Tralarme Nikanoro Ivanich distingis sian kuracejan chambron kaj du homojn en blanka kitelo - tamen neniel la impertinentajn kuiristojn ghenantajn onin per siaj konsiloj, sed doktoron kaj la jhus menciitan vickuracistinon, kiu tenis ne bovlon sed telereton kovritan per gazo, sur kiu kushis injektilo.

- Ja kio do chio chi estas? - amare diris Nudokrudov dum oni faris al li injekton. - Nenion mi havas, nenion kaj nenion! Pushkin liveru al ili valuton. Mi havas nenion.

- Nenion, tute nenion, - trankviligadis lin la kompatema Praskovja Fjodorovna. - Kaze de nulo vanas postulo.

Post la injekto Nudokrudov sin sentis pli bone kaj endormighis sensonghe.

Sed sekve de liaj elkrioj la angoro komunikighis en la chambron 120-an, kie la paciento vekighis kaj ekserchis sian kapon, kaj en la 118-an, kie la nekonata majstro maltrankvilighis kaj angore tordis siajn manojn, rigardante la lunon, rememorante la amaran, lastan en la vivo autunan nokton, la lumstrieton el sub la pordo kaj la malbuklighintajn harojn.

El la 118-a chambro, per la balkono, la angoro transflugis al Ivano, li vekighis kaj ekploris.

Sed la dejhora kuracisto rapide kvietigis chiujn maltrankvilighintojn, suferantajn je la kapo, kaj unu post alia ili endormighis. Laste endormighis Ivano, kiam super la rivero la chielo komencis helighi. Post la kuracilo, malsoifiginta lian tutan korpon, la kvieto kvazau ondo venis lin kovri. La korpo malpezighis, la kapon milde chirkaublovetis dormemo. La lasta, kion li audis maldorme, estis la antaumatena kvivito de la birdoj en la arbaro. Sed baldau ili silentighis, kaj li songhis, ke la suno jam komencas mallevighi super la Kalva Monto, kaj ke duobla kordono chirkauas la altajhon.