Vladimir
Sharov
Patro
Aleksandro (Shera)
Izrailevich Sharov naskighis la 25-an de Aprilo de la
jaro 1909 en Kievo. Al mi shajnas, ghis liaj lastaj
tagoj patro estis infano. Mi parolas pri neniu
simpligo, pri neniu infana egoismo au senzorgeco. Li
travivis tre nefacilan vivon, li ghenerale jughis
homan vivon timinda, ghisrande plenigita je plago kaj
larmoj. Samtempe li kvazau infano chion — kaj
bonan, kaj malbonan — vidis neordinare brile kaj
kvazau unuafoje: al bona li tuj kredis kaj estis
preta iri post ghi ien ajn. Vershajne tiu eterna
nepreterpasebla infanajheco estas tio, sen kio oni ne
povas skribi verajn fabelojn. Mi memoras lin tre
malghojan, rigardantan al chio tute tragike, tia li
estis dum plejparta tempo de siaj lastaj dekkvin
jaroj; kaj mi memoras lin rarece bonkoran, saghan,
chiokomprenantan kaj chiopardonantan — tiel infanoj
ordinare traktas iliajn gepatrojn, sed chi tie li per
samaj okuloj rigardis chion, kio chirkauis lin. Li
povis esti mirinde ghoja, laulitere fontananta je
ideoj, spritajhoj: pli ofte tio okazadis, kiam
kolektighadis amikoj, dum chetablajhoj. Por tio ech
ekzisitis sia speciala «nomo». Ankorau tute
malgranda mi unuafoje audis kaj fiksmemoris, kiel unu
el gastoj parolis al alia: «Hodiau Shera estas en la
formo». Kelkajn historiojn el ciklo «Kiam Shera
estas en la formo» mi volus rakonti chi tie (ili
chiuj estas tute kaj entute veremaj).
Patro komencis kiel
genetikisto, studis che Nikolao Koljcov, sed poste
farighis jhurnalisto kaj jam kiel korrespondanto de
«Pravda» en la tridek sepa jaro partoprenis la
unuan vintran arktikan traflugon laulonge la tuta
bordo de Glacia oceano. Post halto en chukcha
duoninsulo ili devis flugi plu al la tutmonda
ekspozicio en Ameriko, urbo Portlando. Ili trairis
preskau tutan itineron, kiam nefore de Anadiro la
motoro enaere rompighis. Ilia alterigho estis
miraklo. Sed veran miraklon patro opiniis ne la
alterigho, sed la motorrompo, char se ili ghisflugus
Portlandon, oni mortpafus ilin post reveno kiel
amerikajn spionojn. En Murmansko — la deira punkto
de ilia transflugo — ili estis renkontitaj kiel
herooj, chiuj ricevis grandajn ordenojn, tago post
tago okazis bankedoj kaj honorajhoj. La bankedoj
baldau tedis ilin, ili devis iri en vestitaj sur la
nuda korpo kuhhljankoj (1): sidi en varmege hejtita
halo en tiu kostumo estas torturo. Kiam la aviestro
irante al la vica audienco, ne kunvokis patron, tiu
estis nur ghoja. Sed kiam oni ne kunprenis lin ankau
al la dua kaj tria, li miris, ofendighis kaj postulis
la eksplikojn. La estro silente indikis al dika
staplo da malfermitaj leteroj, kushanta che li sur la
kredenco, turnis sin kaj eliris. En la staplo estis
chirkau okdek adresitaj al patro epistoloj: tridek de
forlasitaj infanoj, kvardek de edzinoj kaj nau de
patrinoj (lia jhurnala pseudonimo estis ofta rusa
nomo). chiu el la korespondantoj portis la saman
nomon kiel li kaj chiu kredis, ke li estas ilia
patro, edzo au filo, petegis reveni kaj forgesi
chion. La letero de unu el la edzinoj estis tiel
belega, ke patro ghis la fino de siaj tagoj bedauris,
ke ne veturis al shi. Kiam la teamo revenis de la
bankedo, patro diris al ili: «Bone, vi povis kredi,
ke mi forlasis tridek infanojn, kvardek edzinojn, sed
kiel mi povis forlasi nau patrinojn?» La aviestro
longe rigardis lin, mirante la nekompreneblecon,
poste malrapide eldiris: «Ech unu sufichas…»
Al la fronto patro
iris en Junio de la kvardek unua kiel volontulo. Post
Arktiko li estis ordenulo, la sola en la regimento,
kaj al li estis pli facile. La kaporalo, instruinta
ilin, kutimis paroli, ke patro per chio estas bona
kiel soldato, sed li havas du mankojn: altan
staturon, do li estos la dekstroflankulo kaj oni
mortigos lin unuan, kaj altlernejan diplomon — pro
tiu li multe pensas kaj en kolumno malakcelas la pashon.
La sama ka-poralo, militinta ankorau dum la Unua
mondmilito, parolis, ke inteligencianoj rapide
pedikighas, ne metante en tion, tamen, ian alian
sencon.
Patro multe drinkis.
Tamen li estis prava, kiam parolis, ke senkulpigis
lian vivon kaj pro chio kvitighis en la fronto, en la
kvardek tria jaro. La afero estis en Ukrainio. Iris
batalo. La roto kaptis du hungarojn kaj tri chehhojn.
La rotestro volis ilin pendigi (por pafi li avaris
kartochojn kaj timis malkaShi, kie kuShas la trupo)
— patro ne konsentis.
Estis neniu, kun kiu
oni sendu la kaptitojn al la ariero: chiu soldato
estis kalkulenda. Patro, milita jhurnalisto, estis
tiutempe jam majoro, kaj la rotestro estis kapitano.
La chehhoj kaj hungaroj staris apude, auskultadis
ilian «interpafadon» kaj chion komprenadis. Finfine
patro sukcesis protekti ilin. Al la ariero li mem
ekveturigis kaj ghisveturigis ilin en la redakcia «kapreto»
sen iu gardo. Ili chiuj ghisvivis la finon de la
milito.
Vladimir Sharov (2)
(1) Supra pelta
vestajho de nordaj popoloj.
(2) Filo de la
verkisto, naskighis 7 Apr. 1952 en Moskvo. Finis
historian fakultaton de Voronejha universitato
(1977).
Kandidato pri historiaj sciencoj (1984). Laboris kiel
Sharghisto, laboristo, literatura sekretario. Debutis
kiel poeto en 1980. La romanoj: «Spuron en la spuron»
(1991), «Provspektakloj» (1992), «Antau kaj dume»
(1993), «chu mi do ne bedauru»
(1995), «Nia hejmo — L’Age d’Homme» (1995),
«La olda knabino» (1998), «Resurekto de Lazaro»
(2002). Membro de la Moskva verkista unio.