Multaj esperantistoj estas konvinkitaj, ke Esperanto estas
chiuflanke
elprovita kaj tauga lingvo kaj ke necesas ghin diskonigi kiel
eble plej
vaste. Tiu strebo estas natura kaj ghusta. Nia lingvo estis
kreita ne por
esti siaspeca chifro por iu sekto, ne kiel hobia okupo, sed por
farighi
tutmonde uzata - dua por chiu homo kaj komuna por chiuj.
Sed multaj faras gravan eraron. Ili opinias, ke sufichas simple
informi pri
Esperanto. "Kiu deziros, tiu venos". Tio ne funkcias.
Se ni atendos, ke la
mondo venos al ni, ni atendos vane. Ne homoj devas venis al
Esperanto, sed
Esperanto devas veni al la homoj. Tio estas tute simila kun
kristana
"evangelizado" (ne gravas, se vi malshatas religion;
temas pri agadmaniero,
sed ne pri esenco).
Imagu, se Zamenhof, anstatau dissendi amason da lernolibroj kaj
skribi
milojn da leteroj, simple publikigus anoncon en jhurnaloj:
"Jhus aperis
internacia lingvo; kiu interesighas, bonvolu skribi al d-ro
Esperanto en
Varsovio". Chu li povus lanchi la movadon per tia maniero?
Certe, ne. Nu,
eble unu-du stranguloj alighus al li, kaj chio. Simile agadas YB,
dissendante "pointer to Esperanto-FAQ". Nature, rezulto
estas nula. Tiel oni
ne faras entuziastojn (kaj eble, tia celo ech ne estas
starigata).
Ne. Per si mem Esperanto ne disvastighos. Disvastigado de
Esperanto estas
laboro - chiutaga, strecha laboro. Kiel oni komencu ghin? Necesas
mencii la
problemon de internacia komunikighado, poste rakonti pri
Esperanto. Tiu temo
estas interesa por multaj homoj. Sed multaj havas tre malklaran
imagon pri
Esperanto. Ne maloftas antaujughoj kaj malveroj. Oni devas
respondi centojn
da demandoj, konvinkadi, pruvadi... Nur per tia laborado,
oferante multan
tempon kaj energion, oni povas multigi vicojn da amikoj de la
internacia
lingvo.
Bedaurinde, multaj esperantistoj timas iri al la homoj. Ili ludas
kun
Esperanto kiam neniu vidas, sed hontas publike montri sian
"ludilon". Iuj
esperantistoj rilatas al Esperanto kiel al "malbela
anasido", kiun necesas
kashi por ke oni ne moku ghin. Sed jam delonge nia lingvo
farighis bela
cigno. Oni povas kaj devas fiere prezenti ghin al la mondo.
Ekzistas ankau
tiaj "samideanoj", kiuj pro la timego chiun propagandon
de Esperanto
konsideras kiel "damaghadon". Estante "pli
katolikaj ol la Papo", ili estas
pretaj solidarighi kun malamikoj de Esperanto kaj ataki varbantan
esperantiston.
Esperanto povus farighi sensacie populara en la Reto (kaj
tutmonde), se
esperantistoj kunagadus amike kaj konkorde. Bedaurinde, ghuste el
meze de
esperantistoj sentighas plej furioza batalado kontrau
disvastigado de
Esperanto. Unu el la tri malsanoj de E-movado - sektismo - estas,
eble, la
plej forta. (31.08.99)